دیری است هشدارهای شدیدی در خصوص معضل کم آبی در کشور داده می شود ولی متاسفانه تاکنون هیچ کار علمی در این حوزه انجام نگرفته و راهکار مناسبی برای برون رفت از این معضل ارائه نشده و راهکارهای ارائه شده همه سطحی، غیر قابل اجرا و عموما بی تاثیر هستند.
پشت گرمی کاذب به دریا در شمال و جنوب کشور و نگاه غیر کارشناسانه به این مسئله، باعث شده تا حساسیت لازم را در این خصوص نداشته باشیم.
امروز ما شاهد علائم و عوارض برداشت بی رویه آب از منابع زیرزمینی هستیم، ماهواره های زمین شناسی میزان تبخیر آب در فلات ایران را طی چند دهه گذشته سه برابر متوسط جهانی اعلام کرده اند.
نشست دشت ها، پدیده ای است که ما به کرات شاهد آنیم اما صرفا به فکر صرفه جویی و ارائه راهکار در حوزه مصارف خانگی هستیم.
حال آنکه به استناد آمار، حدود 90 درصد آب کشور در بخش کشاورزی مصرف می‌شود و متاسفانه برای کاهش مصرف آب و صرفه جویی در این بخش هیچ تلاش نتیجه بخشی به عمل نمی آید.
کشاورزان ما بی محابا و بدون نظارت موثر از طرف دولت به سرعت در حال نابود سازی منابع آبی کشور و در نهایت خود هستند.
چرا ما در کشاورزی به طور متوسط حدود 5 برابر بیشتر از نرم کشورهای پیشرفته برای تولید محصول آب مصرف می‌کنیم بعنوان مثال 400 لیتر آب برای تولید یک کیلو پسته.
کشاورزان ما هیچ نگرانی از نظارت ارگان ها بر این موضوع ندارند و عمده آب برداشت شده را صرف تولید محصولات صادرات می‌کنند.
تحت چنین شرایطی قطعا جلوگیری از حفر چاه های غیرمجاز یا عمیق تر نمودن چاه های موجود برای ارگان های نظارتی مقدور نیست.
در یک نگاه دقیق و علمی با صادرات محصولات زراعی، منابع آب شیرین تجدید ناپذیر خود را با قیمت ناچیزی به شرکای تجاری خارجی می‌فروشیم، بنابراین تنها راه باقی‌مانده جهت جلوگیری از نابودی منابع آبی کشور وضع تعرفه های سنگین بر صادرات محصولات زراعی به خصوص پسته و صیفیجات است.
در این صورت با کاهش میزان صادرات و افت قیمت این محصولات در داخل کشور، درآمد دولت نیز افزایش یافته و رغبت کشاورز به تولید این محصولات و انگیزه او برای حفر چاه های جدید و عمیق تر نمودن چاه های موجود کاهش یافته و بدین سان در راستای حل بحران کم آبی فعالیتی عملی و موثر صورت می پذیرد.