تابناک همدان، حجتالاسلام محمد رنگین کمان در نوشتاری با عنوان «برگهها بالا، دیگر کسی ننویسد؟!» این گونه آورده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
با فرارسیدن عید سعید فطر مفارقت مان از ماه خدا آغاز میشود، معمولا ما آدمها زمانی متوجه از دست رفتن فرصت میشویم که صدایی به گوش مان میرسد و میگوید: برگهها بالا، دیگر کسی چیزی ننویسد!
ماه مبارک رمضان، فرصت جبران گذشته و پاک شدن از اعمال ناپسندی که مرتکب شده ایم و بهترین زمان جمع کردن بهرهای برای ادامه مسیر بندگی و زاد و توشهای برای سرای جاوید که چه راه دور و درازی در پیش رویمان است، و چه زیبا فرمود امیر بیان علیه السلام: آه من قلّه الزّاد و طول الطّریق و بعد السّفر …
گمان میکنم اشتباه به ما آموختند یا اگر بخواهیم بهتر بگوییم و با حسن نیت نگاه کنیم شاید این گونه درست باشد که اشتباه آموخته ایم که عید سعید فطر را پایان بندگی بدانیم و بنامیم؛ گرچه عید فطر پایان ماه میهمانی خداست است، اما سرآغاز بندگی است؛ یک ماه بر خان کریمانه حضرت پروردگار نشستیم و از سفره احسانش بهره بردیم؛ کنترل هوای نفسانی و خواهشهای درون را آموختیم و راه مقابله با نفس اماره را یاد گرفتیم، حالا که این ماه آزمایش و آموزش پایان یافته است، اینک وقت عمل است، گرچه با فرا رسیدن این عید بزرگ سفره رمضان الکریم برچیده میشود، اما زین پس کار ما شروع میشود، دیگر خودمان نیستیم و هوای نفسانی مان که راحت بتوانیم بر آن غلبه کنیم، بلکه کار دشوار میشود، دیگر شیطان رجیم مانند رمضان المبارک در غل و زنجیر نیست، زین پس همراه ماست و مدام در گوش مان و ذهنمان زمزمه میکند، آری! این رمضان الکریم بود که یاریمان میکرد تا در برابر شیطان قدعلم کنیم و بینی اش را به خاک بسائیم به فرمایش امام سجاد علیه السلام که اینگونه به ماه مبارک سلام میکند و میفرماید: السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ نَاصِرٍ أَعَانَ عَلَى الشَّیْطَانِ، اینک بعد از رمضان المبارک باید بیشتر حواسمان به خودمان باشد که نکند خدای ناکرده مانند قبل ناپسندی در اعمال ما رخ نمایان کند، زین پس بعد از رمضان باید با خواهشهای نفسانی بجنگیم و بوسیله توشهای که از رمضان گرفته ایم با شیطان مقابله کنیم، و او را از خود دور برانیم.
صاحب رمضان المبارک، در این ماه با عظمتش زندگی دوبارهای بر ما میبخشد، پاکمان میکند و گناهانمان را خاک میکند، او چنان میبخشد که بعدها هم تو را با نگاه منت بار نمینگرد، آری او «کٓریمٓ الصَّفْح» است.
نه تنها «عفو» میکند بلکه «فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِیلَ» که امام رضا علیه السلام در معنایش فرموده است بخششی که بدون عتاب و مواخذه است…
و چه حیف است که خود را از الطاف کریمانه اش محروم کنیم و قدر موهبت هایش را ندانیم که اللهمَّ اجْعَلْنِی مَرحُوماً وَ لَا تَجْعَلْنِی مَحْرُوماً